Oenomaus, rex Elidis, filiam, quae pulcherrima puella in Graecia erat, Hippodamiam nomine, habebat. hanc multi iuvenes in matrimonium ducere volebant. oraculum tamen eum monuerat ut tales viros caveret. is igitur filiam nemini dare constituit et procos omnes ad certamen convocavit ut equis contra se contenderent. “Hippodamiam,” inquit, “ei qui vincit, victis mortem dabo.” has condiciones multi laeti acceperunt. equi tamen Oenomai tam celeriter cucurrerunt ut omnes proci facile superarentur. quibus occisis, capita eorum in portis domus suae posuit. Pelops tamen, filius Tantali – is enim inter procos erat – auxilium a Myrtilo, regis auriga, petiit.

aurigae Pelops “magnum,” inquit, “praemium tibi libenter dabo, si in hoc certamine Oenomaum superabo.” deinde Myrtilum rogavit quid vellet; auriga ei respondit se cum Hippodamia noctem unam esse velle. Myrtilus tantum praemium adeo cupivit ut clavos e rotis Oenomai extrahere constitueret. quo facto rotae regis in medio certamine in terram subito ceciderunt. equi perterriti statim a via cucurrerunt et per agros regem morientem traxerunt. Oenomao ita superato, Pelops Hippodamiam in matrimoniam duxit. prima nocte tamen Myrtilus ad villam Pelopis advenit ut praemium suum acciperet. Pelops tam iratus erat ut aurigam in mare deiceret; deinde regnum Oenomai mortui cepit. propter has res, regio tota de Pelope nomen suum accepit.