iam modo, iam possim contentus vivere parvo   25
nec semper longae deditus esse viae,
sed Canis aestivos ortus vitare sub umbra
arboris ad rivos praetereuntis aquae.
nec tamen interdum pudeat tenuisse bidentem
aut stimulo tardos increpuisse boves;   30
non agnamve sinu pigeat fetumve capellae
desertum oblita matre referre domum.
at vos exiguo pecori, furesque lupique,
parcite: de magno est praeda petenda grege.
hic ego pastoremque meum lustrare quot annis   35
et placidam soleo spargere lacte Palem.
adsitis, divi, neu vos e paupere mensa
dona nec e puris spernite fictilibus:
fictilia antiquus primum sibi fecit agrestis
pocula, de facili composuitque luto.   40
non ego divitias patrum fructusque requiro
quos tulit antiquo condita messis avo:
parva seges satis est, satis est requiescere lecto
si licet et solito membra levare toro.
quam iuvat immites ventos audire cubantem   45
et dominam tenero continuisse sinu!
aut, gelidas hibernus aquas cum fuderit Auster,
securum somnos igne iuvante sequi!
hoc mihi contingat: sit dives iure furorem
qui maris et tristes ferre potest pluvias.   50
o quantum est auri pereat potiusque smaragdi,
quam fleat ob nostras ulla puella vias.